Van die momenten dat je praat over "vroeger", of over die ene vriend of vriendin of familielid die écht indruk heeft achter gelaten.. Weet je nog, toen en toen? En terwijl je daarover praat besef je je, de tijd vliegt! Je zegt tegen je vrienden/familie dat de tijd zo snel aan ons voorbij gaat en we er echt zoveel mogelijk van moeten genieten, want, voor je het weet zit de generale repetitie op moeder aarde in dit fysieke jasje er weer op en realiseer je je, dat het bij die generale repetitie is gebleven.
Gisteravond zat ik in de auto onderweg naar Amsterdam. Verzonken in gedachten en met een prachtige lage Zon, mijn favoriete Spotify playlist in m'n oren... En toen kwamen ze... de tranen. De tranen van besef.. Het leven, waarom leven we dat niet? Waarom doen we zo krampachtig met z'n allen? De problemen of uitdagingen die je vandaag hebt, hoe kijk je daar over 5 jaar naar? Wat voor gevoel geeft het je dan? Spijt, opluchting, kan je er om lachen?? We zijn zo druk met 'overleven' dat we vergeten te leven... Opstaan, werken, eten, en naar bed... waarom doen we niet meer van dat wat we écht graag doen?! De tijd tikt maar door.... en in plaats van te denken dat we het eeuwige leven hebben, of: 'Oh, maar dat overkomt mij niet', denderen we maar door in die trein waar jijzelf niet de machinist bent... Stap uit die trein! Creëer je EIGEN leven... Je eigen trein.. En laat een ieder die je lief is (vrijwillig) meerijden!
Na de Zomervakantie, met oud en nieuw, op vakantie, als de winter voorbij is, als ik uit deze sleur ben geraakt dan ga ik....... NEE, niet doen! Go for it... Wacht niet op het beste moment maar grijp het moment en maak er het beste van! Het leven is te kort om het niet te leven!
Ik heb hier vaker over gedeeld, maar hoe wil jij dat mensen je "zien" ? Hoe wil jij dat je kinderen later over je praten? Hoe wil jij dat ze over je spreken op je begrafenis..? Maar nog belangrijker, hoe zie jij jezelf en wat voor sporen wil jij achter laten? Hoe sta jij in het leven en hoe ga je om met de mensen van wie je houd en een vreemde op straat die je hulp nodig heeft? Waar krijg jij kriebels van in je onderbuik? Wat maakt je écht blij? Mooi besef momentje voor mij.
Want ik ben hier net zo schuldig aan... Maar we kunnen ieder moment de keuze maken om het anders te doen. Om te creëeren waar we zo naar verlangen....Eng? Doodeng.. Maar ik weet zeker dat ik het kan! Sterker nog, ik ben er al met kleine stapjes mee bezig! En jij?
Reactie plaatsen
Reacties